Het magische woord van de laatste paar jaar. We willen meer verbinding met elkaar, en tegelijkertijd zitten we vaker in onze eigen bubbel. Soms niet te vermijden, door bv. de coronacrisis, maar vaker ook vanuit eigen keuze. En natuurlijk helpt de inrichting van ons leven daar niet echt bij. Telefoon, computer, laptop, tablet, allemaal in overdaad aanwezig, en allemaal erop gericht om jouw aandacht weg te trekken uit de echte wereld, richting de virtuele wereld.
Verlies je hierdoor verbinding met anderen? Aangezien ik nog old school ben, en probeer zo min mogelijk gebruik te maken van social media, neig ik ertoe om die vraag met ja te beantwoorden. Maar tegelijkertijd ben ik me er bewust van, dat ik dat andere perspectief, van veel tijd in de virtuele wereld leven, zij het door social media, of door games e.d., niet ken.
Is het dan een bewuste keuze, om veel tijd virtueel door te brengen, in je eigen bubbel, of gebeurt het gewoon omdat de drempel superlaag is. Is het mogelijk om veel verbinding te vinden in die virtuele wereld? En is dat dezelfde soort verbinding als die uit de echte wereld? Misschien gebruik ik daar wel het verkeerde woord voor. Is voor iemand die heel veel tijd in de virtuele wereld doorbrengt, dat de echte wereld? Maar hoe noemt die persoon dan de (voor mij) echte wereld?
Verbinding. Het is toch lastiger dan ik dacht… Terwijl ik nog steeds denk, dat diep down, we allemaal, fysiek en mentaal, aan elkaar verbonden zijn. Uit hetzelfde ontstaan, allemaal met, in het algemeen, dezelfde drijfveren en wensen, misschien wel verbonden door een soort mycelium, een zwamvlok die onder de grond zit, van energie gemaakt? Als je leest dat twee deeltjes, die eenmaal verstrengeld zijn geweest, altijd met elkaar verbonden blijven, en zelfs telepathie vertonen, dan lijkt het pleidooi voor verbinding in de werkelijke wereld gewonnen. En uit onderzoek is wel gebleken dat we een intense behoefte hebben aan contact, fysiek en mentaal. Een term die me binnenschiet, en die ik plotseling veel hoorde tijdens corona: huidhonger.
Misschien is het dan zo: we kunnen wel verbindingen maken in die virtuele wereld, en die verbindingen kunnen voedend zijn, en steunend, maar er moet een basis zijn in de werkelijke wereld. Een ’thuis’ waar we elkaar fysiek treffen, een soort umbilicus mundi, de navel van jouw wereld.
En zo mijmer ik voort, bedenkend dat een wandeling in een schitterend herfstbos dit heeft veroorzaakt.. in de echte wereld… fysiek en tastbaar.. zonder VR bril.. zonder scherm, zelfs zonder mobiel. En realiseer ik me dat ik uit mijn gemijmer word gehaald door geronk in mijn maag.. honger.. zintuigelijke waarschuwing.. je energie is bijna op.. Dus genoeg voor vandaag.. opladen.. naar huis: thuis.. naar mijn umbilicus mundi 🙂
Commentaar: